Як ішлі дзяўчаты рана
Праз дубровы, праз паляны,
Маладыя кветкі рвалі
I вянкі сабе спляталі,
Як вясной бывае.
Зь іх адна вянком удала
Галаву сабе прыбрала
I запела, як пяецца,
Калі радасна на сэрцы,
Калі сьвеціць сонца.
А другая – ў хвалі Нёмна
Кінула вянок чароўны,
Паглядае і варожыць:
Ці даплыць ён хутка зможа
Да яе надзеі.
Трэйцяя – вянок духмяны
Палажыла на кургане
I заплакала, як плачуць
Па цяжкой няўцешнай страце
Па сваім каханьні.
1956
|
|
